Калі б я быў клёнам на золку маўклівым, То б лісьцем сваім аб Табе шапацеў, Калі б плыў я дымам над кронамі сьліваў, У славу б Тваю іх смугою адзеў. Каб быў я вясновымі кветкамі вішні, Я б водар пяшчотны Табе падарыў, Каб быў я крыніцай у лесе суцішным, Дажджом бы праліўся зь зямлі да гары. Калі б быў я ветрам, смуткам напоўненым, Цябе не дагнаўшы б, тужліва стагнаў, Калі б быў я ў небе бляклаю поўняю, Тваё б я сьвятло ад сябе б адбіваў.